Vandaag wordt weer een reisdag. Om 11 uur worden we opgehaald door dezelfde vriendelijke taxichauffeur, die ons de rest van ons verblijf in Mexico heeft vervoerd, en die ons in een half uurtje naar de ultra moderne luchthaven Benito Juarez brengt. Daar is wat geharrewar over ons ticket dat op zondag staat, terwijl het vandaag dinsdag is, maar met wat dollars wordt ook dat weer opgelost. In USA Today lees ik dat de wereldbevolking (nu 6,7 miljard) in 2025 uit 8 miljard mensen zal bestaan en dat die toename geheel voor rekening komt van de derde wereld. In Europa zal tot die tijd de bevolking afnemen met 50 miljoen en in Afrika zal die verdubbelen.
Vlucht 265 in een Boeing 737 van Copa Airlines brengt ons in 4 uur naar Panama, waar we om 18.30 uur in de vochtige tropenhitte aankomen. Geld hoef ik niet te wisselen, want Panama hanteert de US $. We willen de laatste stop van onze reis relaxed genieten en hebben daarom het luxueuze Radisson Decapolis geboekt. Het blijkt een hip hotel te zijn met een eigenaardig blauw verlichte sushi bar in de lobby. De architect heeft meer aandacht gehad voor de architectuur dan voor praktische zaken. De sushi krijgt een eigenaardige kleur, wat niet bepaald eetlustopwekkend is. Gelukkig wordt de smaak door het licht niet aangetast. Onze kamer is voorzien van een glazen badkamer, wat niet bevorderlijk is voor de privacy als je je tanden staat te poetsen, laat staan bij andere sanitaire zaken. Onze pogingen een andere kamer te krijgen leveren geen resultaat op, want alle kamers hebben een glazen badkamer en andere luxe hotels in de stad blijken allemaal vol te zitten. Overigens is dat het enige dat er aan de kamer mankeert. We zitten op de 26e verdieping en door het grote raam ligt heel Panama Stad aan onze voeten. We besluiten de dag met een hele erge film met Julia Roberts en Cameron Diaz, het snot loopt onder de TV uit.
