Over Guam kan ik kort zijn, ook ons tweede verblijf daar is geen succes. We hebben dit keer geboekt in het Sheraton en ook dat maakt de verwachtingen niet waar. Het is er extreem lawaaierig, binnen te koud, buiten te warm. We proberen ’s middags nog een shopping mall in de buurt, maar ook dat is een en al treurigheid. Op de kamer kijken we “In Brugge” een komische misdaadfilm van twee Ierse gangsters, die in Brugge verzeild raken. Vrijwel de hele cast wordt uiteindelijk overhoop geschoten.
Om 7 uur ’s morgens zitten we weer in een Boeing 767-400. Het is maandagmorgen 11 augustus en de vlucht naar Honolulu duurt maar liefst zeven uur. Op zondagmiddag 10 augustus landen we daar om 6 uur ’s middags en moeten een paar uur wachten voor de vlucht naar San Francisco. Het tijdsverschil met Nederland is 12 uur, maar ik heb geen idee meer wat voor dag het daar nu is. Vervolgens vliegen we met NorthWest (vlucht NW222) in 4,5 uur naar San Francisco. Daar komen we aan op maandagmorgen om 7 uur. Dezelfde dag en op hetzelfde tijdstip als we uit Guam vertrokken, wat het gevolg is van het overschrijden van de datumgrens ergens tussen Guam en Honolulu. Ik snap er geen reet van en ben er niet gerust op hoe ons lichaam (en humeur) hierop zal reageren.
In USA Today lees ik dat “Great Game Travel” in Kabul vakantiereizen naar Afghanistan organiseert, waarbij je op 5000 meer hoogte wordt vervoert op paarden en yaks.........
De stoelen in het NorthWest vliegtuig zijn de slechtste die we tot nu toe gehad hebben, en dan zitten wij nog eerste klas. “NorthWorst” zal Adam Curry later terecht zeggen. Ondanks de slechte stoelen en dankzij een slaaptabletje, pakken we toch nog een paar uurtjes slaap en dat is nodig ook, want direct na aankomst in San Francisco rijden we in een gehuurde Chevrolet Impala naar het oosten, richting Yosemity Park, waar we een ontmoeting zullen hebben in Camp Curry met Adam Curry. De afspraak, om elkaar daar te ontmoeten, heb ik al in 2000 met Adam gemaakt. Ik bestudeer altijd atlassen en kaarten en ben een keer de naam Camp Curry tegengekomen. Natuurlijk heb ik toen aan Adam gevraagd of hij daar iets mee te maken had en jawel, Camp Curry is gesticht door voorouders van hem en hij heeft er ooit een familiereünie meegemaakt. De afspraak in 2000 is om onduidelijke redenen niet doorgegaan, maar vorig jaar hebben we opnieuw afgesproken om elkaar tijdens de Olympische Spelen van Beijing (waar we ons allebei niet voor interesseren) te treffen in Camp Curry.
Omstreeks het middaguur naderen we Camp Curry. De rit door Yosemity Park is adembenemend, wat een enorme bomen, bergen en vergezichten. Camp Curry heet nu Curry Village en is een veredelde camping (’s avonds om 10 uur moet het stil zijn) met blokhutten, tenten en gezamenlijke toiletten en douches. Aangekomen gaan we direct douchen om de reis (die volgens de kalender helemaal geen tijd gekost heeft) van ons af te spoelen. Ik sta net in mijn blote kont in de blokhut schone spullen te zoeken als er iemand op de deur bonkt en ziedaar: Adam Curry. Dat is toch zo’n “Livingstone, I presume?” ontmoeting. Gewoon leuk, dat zo’n gek idee ineens realiteit is. Natuurlijk wordt het gezellig, we lullen wat, nemen een biertje, eten een pizza en inspecteren het kamp. Overal staan bordjes met uitleg wat die Curry’s hier allemaal hebben aangericht. In het restaurant hangen ook foto’s van vroeger. Het brengt herinneringen terug aan verre familieleden en de keer dat hij hier zelf geweest is. Omdat Adam een ochtendshow voor Arrow Classic Rock doet moet hij tegen de avond terug naar San Francisco. Met een Cessna natuurlijk, die buiten het park op hem staat te wachten. Ik had eigenlijk niet anders verwacht. We spreken af elkaar later deze week nog een keer te zien in San Francisco.
Adam heeft zijn hielen nog niet gelicht, of wij vallen ten prooi aan de jetlag en slapen een gat in de avond.
