We zitten al in de huurauto onderweg naar het vliegveld als de zon in mijn gezicht schijnt en ik mijn zonnebril mis. Godverdegodver. Terug naar het hotel, lastig om je kamer weer in te komen als je net hebt uitgecheckt, maar schelden helpt. Daar ligt niet alleen mijn zonnebril, maar ook mijn fototoestel. Pfffffffffff.
Op de luchthaven worden we er wéér uitgepikt voor een extra controle. Dat is al de derde keer. En dan zeggen ze dat het random gebeurt. Dat is dus niet waar. We voldoen blijkbaar aan het Amerikaanse profiel van crimineel of terrorist, drie van de vier keer kan geen toeval zijn. De eerste keren was al niet leuk, maar dit keer is het echt vernederend. Op kousenvoeten en met afzakkende broek wordt ik afgesnauwd (“Stand here”, “Stand still”, “Sit there”) en tentoongesteld voor de andere reizigers in een soort aquarium. De bagage wordt door een paar dikke varkens minutieus nageplozen en daarna kunnen we opnieuw gaan pakken. Bij navraag blijkt dat al bij het inchecken je instapkaart wordt gemerkt, waarna je de lul bent. Mogelijk komt het omdat wij de laatste reizigers op de wereld zijn die nog met een papieren ticket reizen.
In drieëneenhalf uur vliegen we naar Houston (Continental 1536 in een Boeing 737-800), wachten daar anderhalf uur en vliegen daarna in twee uur door naar Mexico City (Continental 1824 in een Boeing 737-300). Onderweg moet ik mijn horloge twee uur later zetten. Ik begin het te snappen. De dag die we er boven de Stille Oceaan bij gekregen hebben, raken we nu stukje bij beetje weer kwijt. Al met al komen we pas om half negen ’s avonds aan in Mexico Stad, een stad met meer dan 22(!) miljoen inwoners op 2240 meter hoogte.
In het Gran Hotel de la Ciudad de Mexico wacht ons een verrassing. In de centrale hal is een bruiloft aan de gang, met diner en met band. Gezellig, onze kamer ligt ook aan die hal en tot diep in de nacht genieten we noodgedwongen van de muziek, moe als we zijn van een hele dag reizen. Een slaappilletje helpt tenslotte.
