Ik had vanmorgen vroeg op willen staan om naar de kapper te gaan, want na vier weken is mijn haar knap gegroeid en door de zon dusdanig gebleekt, dat het geblondeerd lijkt. Maar de jetlag doet zich nog steeds voelen en we worden laat wakker. Dus na het ontbijt direct maar naar het MoMaSF, want we zijn gewaarschuwd voor lange rijen in verband met de Frida Kahlo expositie. We arriveren net na de opening en het valt mee. De expositie is prachtig, ik word er stil van. Vrijwel ieder schilderij, dat ik ken uit boeken van haar, hangt er. Dolly zal jaloers zijn. Frida Kahlo schilderde vooral zichzelf. We zien haar als jong meisje en als gerijpte vrouw gekweld door zowel fysieke (door rugklachten) als emotionele pijn, doordat haar grote liefde Diego Rivera haar uiteindelijk verliet. Alles aan het MoMaSF is perfect, de sfeer, de architectuur, de kunst. We zien Picasso, Mondriaan, maar gelukkig ook Lichtenstein, Warholl, Dine. Topstuk (voor mij) is een Amerikaanse vlag van pop art kunstenaar Jasper Johns. In diverse museumshops slaan we onze slag. Gelukkig kan het allemaal opgestuurd worden, want meenemen is voor ons, handbagagereizigers, geen optie. Weer buiten constateren we tevreden dat San Francisco een heerlijke stad is, door de baai is het er niet zo heet, je merkt niks van vervuiling, ook op straat is het schoon en de mensen zijn vriendelijk, niet overdreven Amerikaans, echt geïnteresseerd. De sfeer is relaxed, de architectuur afwisselend en de openbare ruimte is zo ingericht dat er overal plekken zijn waar je kan verpozen.
De rest van de middag gaan we winkel in winkel uit: Banana Republic, Macy’s, Anthropology, Urban Outfitters, Victoria’s Secret enz. Bij onze strooptocht bevind ik me plotseling in een kapsalon, waar ik onmiddellijk geholpen kan worden door een verschrikkelijke homo. Ik vraag hem hoeveel inwoners San Francisco eigenlijk heeft en hij antwoord “Ik geloof zeven miljoen” en informeert bij zijn collega of dat klopt. “Geen idee’ antwoordt die “Even googelen”. Het blijken er 750.000 te zijn.
Aan het eind van de middag gaan we bij Adam Curry langs, bij zijn bedrijf Mevio in 2nd street en drinken gezellig een biertje met hem en enkele van zijn collega’s. We praten over Amerika, de economische toekomst, (weer) over radio en de dingen die ons verder bezig houden. Als we ’s avonds in China Town aan de Hot & Sour Soup zitten komt er een man op me af “Jij bent toch Lex Harding” en als ik dat bevestig blijkt hij de overbuurman te zijn van Gea en een tekkel te hebben, die weer bevriend is met mijn kleine harige vriend Joe, die regelmatig bij Gea logeert. De wereld is soms wel erg klein. Terug op de hotelkamer persen we de aankopen van die dag in onze toch al overvolle handbagage. Het is verbazingwekkend wat er allemaal in kan. Morgen een hele dag onderweg en dan........Taco’s, Enchilada’s en Tequila. Mexico, aqui venimos!!!
