Gisterenavond hebben we na enig zoeken in Yosemity Valley een restaurant gevonden dat redelijk voedsel serveert. Dat valt niet mee in dit land van fastfood ketens en food plaza’s. Terug in de blokhut (twee onder één kap) blijken onze nieuw aangekomen buren een nummertje te maken. Het luidruchtig hoogtepunt ontlokt Nina een applausje, wat ze zeker gehoord moeten hebben.
Na het bestuderen van de kaart besluiten we het camping leven vaarwel te zeggen, boeken een lekker hotel in San Francisco en begeven ons op weg. We nemen een andere route dan de heenweg, omdat ik graag de Reuzen Sequoia’s wil zien die op een uurtje rijden van Camp Curry staan. Onderweg weer de prachtige natuur, dennenbossen en bergen. Dit is echt een mooi bewaard stuk Amerika. Aangekomen in de “Mariposa Grove of Giant Sequoias” besluiten we maar niet te gaan hiken (5 mijl op 1800 meter hoogte, met 35 graden bergopwaarts met een jetlag in mijn benen trek ik even niet), maar een rondritje te boeken. Vijf minuten later zitten we met nog 39 anderen op een open trailer met een koptelefoon op en besluit ik dat dit toch echt de laatste keer is dat ik iets doe in toeristisch groepsverband. De rit gaat door een imposant landschap. Zo kan de wereld er duizenden jaren geleden uit hebben gezien. Elk moment kan er een dinosaurus om de hoek komen. En hoe groot die beesten ook zijn, ze zouden in het niet vallen bij de sequoia’s, want die zijn echt gigantisch. De oudste die we te zien krijgen is zo’n 3000 jaar oud, de hoogste 88 meter en de grootste omtrek 12 meter. Het zijn echte reuzen en inderdaad ooit is er in twee bomen een gat gehakt waar een rijtuig doorheen kan. Één van de twee heeft het niet overleefd, maar de andere staat er nog steeds en er kan zeker een klein autootje doorheen. Als zo’n mammoet ligt zie je pas hoe groot ze zijn: Er kon een heel regiment cavalerie (met paarden) op één omgevallen boom staan. En dan te bedenken dat dit niet de grootste bomen ter wereld zijn, dat is een broertje van deze Sequoia’s, de Sequoia Sempervirens die 112 meter hoog kan worden. Een hert met een groot gewei loopt op 10 meter afstand van het pad en gaat rustig liggen. Het dier is totaal niet schuw en bekijkt ons wat meewarig. Ik voel me meer dan ooit voor lul zitten op die kar en was graag naast hem gaan zitten.
In de onvermijdelijke souvenirshop koop ik voor Nina een pluchen marmot en voor de rest van de reis hebben we een onafscheidelijke mascotte en noemen hem Yoshi. We rijden het park uit, tanken onderweg (1 gallon kost bijna vier dollar. Dat is dus bijna één dollar per liter), genieten nog steeds van het landschap en komen om 19.00 uur aan in San Francisco, waar het heerlijk koel is. We nemen onze intrek in het Westin St Francis aan Union Square in het hart van San Francisco. We zullen daar drie nachten blijven. Heerlijk, eindelijk een beetje rust. Dat kunnen we best gebruiken. De laatste dagen hebben we enorme afstanden afgelegd, elke dag in andere tijdzones, dat hakt er in. Lekker koffer uitpakken en morgen weer schone was.
