Heerlijk geslapen in onze hut en wakker gekraaid door de hanen. Gelukkig houden die op een gegeven moment ook weer op. Het is vandaag 8 augustus, de dag van de opening van de Olympische Spelen in Beijing. Het zal ze een zorg zijn op Yap. Ons hotel hééft niet eens TV. Het leven verloopt hier uiterst relaxed, iedereen lacht, zegt “Hello” en is vriendelijk. Meisjes lopen met bloemenkransen in hun haar en ze kauwen betelnoten. Dat is geen probleem totdat ze naar je glimlachen, want dan worden rode Dracula tanden zichtbaar en het stinkt ook. Het sap wordt uitgespogen en dat veroorzaakt rode plekken op straat. Het kauwen van betelnoten veroorzaakt een kort roesje, misschien dat het leven daarom zo traag gaat. Geld wisselen is niet nodig, Yap heeft na geld van ronde stenen de dollar ingevoerd. Er zijn hier weinig toeristen, in ons hotel zijn maar drie kamers bezet. Het contrast met Guam is immens: dit is het Paradijs en Guam is Amerikaans. We verkennen de”hoofdstad” Colonia en zijn daar in 5 minuten klaar mee, dat is maar goed ook, want het is heet en vochtig, het zweet loopt in straaltjes over mijn rug. We besluiten om de oceaan op te zoeken en te gaan snorkelen. Yap wordt gezien als één van de beste duikbestemmingen ter wereld en zelfs voor snorkelaars is de kans groot om manta’s(!) te zien. In het hotel maken we kennis met Michael Pope (84) en zijn kleinzoon Gus (11). Michael meldt luidruchtig dat hij net vier dagen vast heeft gezeten op een nabijgelegen atol met de naam Ulithi. In de tweede wereldoorlog was hij daar gelegerd in afwachting van de invasie van Japan. Toen lagen er meer dan 100 oorlogsschepen in het atol, nu wonen er nog maar een paar honderd mensen en komt er maar af en toe een vliegtuig. Michael heeft heel zijn leven het gevoel gehad dat hij ooit terug moest nar Ulithi. Na vier dagen in de hitte en zonder enig comfort is hij uitgeput en blij dat het achter de rug is. Hij is technicus en heeft verstand van energie. Na een bezoek aan de energiecentrale van Yap meldt hij dat die op 12 augustus stilgelegd wordt bij gebrek aan brandstof en alleen voor nood weer wordt opgestart. Dat betekent dat de toch al schaarse straatverlichting uit gaat en een koud biertje zeldzaam wordt. Zijn kleinzoon Gus is een kleine opschepper, veel te wijs voor zijn leeftijd. Hij wil ook graag snorkelen en we besluiten opa een paar uur van hem te verlossen. De boottocht voert ons door een nauw kanaal met imposante mangrove bossen en de duik is fantastisch. Een halve minuut onder water en ik kom de eerste haai tegen, een “White Tip Reef Shark”. Het koraal is gaaf en heel anders dan op Bonaire, en de vissen ook. Een giga muraine, baarzen en vissen die ik nog nooit gezien heb, ook niet in Artis. Alleen de Manta’s laten het afweten. Onze begeleider legt uit dat het daar eigenlijk een beetje te laat voor is, de stroming staat nu verkeerd. Als hij zegt een plek te weten waar hij ons haaien kan garanderen, besluiten we de volgende ochtend weer te gaan snorkelen. Gus wil ook mee, ook als ik hem vertel dat de haaien hier extreem gevaarlijk zijn en altijd de kleinste zwemmer er het eerst uitpikken.
