Na onze nachtelijke zwerftocht door Beirut gaan we vanmorgen eerst maar eens op zoek naar een goeie plattegrond. Die vinden we bij boekhandel Antoine in de winkelwijk Hamra (die ook al niet makkelijk te vinden is). We drinken koffie bij Starbucks en besluiten, na het bestuderen van de kaart, naar Byblos te gaan, een oud stadje aan zee, 75 kilometer ten noorden van Beirut.
Zolang er geen verkeersborden langs de weg staan haalt ook een goeie kaart niet uit, dus voordat we de stad uit zijn, rijden we nog een paar keer verkeerd. Eenmaal op de goeie weg, zijn we er zo. Aan een pittoresk haventje lunchen we bij “Pepe the Pirate”, getuige de foto’s aan de muur gingen Brigitte Bardot, Chirac, Miss Albanië (!) en vele andere beroemdheden ons voor. Pepe heeft zelfs een museum bij elkaar gedoken met bodemschatten. Daarna bezoeken we de resten van een Romeinse nederzetting en drinken een colaatje aan het strand. Om ons heen dik ingepakte dames met hoofddoekjes en uiterst schaars geklede lekkere meisjes, die dansen op muziek van Tiësto. Ik betrap mezelf er op dat ik maar zit (en loop) te ouwehoeren.
Terug in Beirut genieten we van een prachtige zonsondergang aan de boulevard bij “Pigeon Rocks”, de rotspunten in zee, die ik gisteren fotografeerde vanuit het vliegtuig. We drinken een biertje, blijven plakken en bestellen hapjes en daarna een maaltijd. De elektriciteit valt steeds uit, maar de generator neemt het (niet geheel naadloos) over. Mensen komen en gaan en wat weer opvalt is de diversiteit. Hoofddoekjes en blote ruggen met hakken zitten aan één tafel. Die diversiteit zie je ook op straat. Zwaar gesluierde vrouwen staan op de bus te wachten met op het hokje een reclame van sexy ondergoed. We vertellen elkaar verhalen over van alles, reizen, vroeger, lastige relaties, kwalen, schooltijd, geen onderwerp wordt geschuwd. We gaan all the way. Ik ben meer aan het woord dan Nina. Ik vertel Nina al de verhalen die ik al zo vaak verteld heb, maar niet tegen haar. Ik heb veel meegemaakt, dus veel te vertellen. Ook dingen die ik al lang vergeten was, komen naar boven. Ik vertel haar over de dood van mijn moeder, zij over de moeizame relatie met haar ouders. We hebben het ook over cultuurbehoud en integratie. Dat die twee moeilijk te combineren zijn en dat door gedwongen integratie zo veel mensen hun culturele identiteit verliezen en zich daarom ongelukkig voelen of zich gaan misdragen.
In het hotel is het alwéér feest vanwege een bruiloft en ook op straat wordt het, hoe later, hoe drukker. Beirut komt pas na middernacht tot leven. Optochten toeterende auto’s (voor het merendeels geblindeerde dikke SUV’s), flarden disco muziek en vuurwerk. Het is donderdagavond, morgen is het rustdag voor de moslims, vandaar.
